Valget 2006

"Ja.. Ka ska du gjør på for nåke te høsten da?" Det stikk kvar gong eg får spørsmålet. Eg får på nytt stadfesta at eigentleg ikkje har noko plan. Det er éin månad att til fristen går ut. Kva i svartaste og grønaste vide verda skal eg finne på? "ja, men ka interessere du deg for da? Ser du for deg i ein eller aen jobb du konne tenkt deg, kanskje?" Eg ler høfleg som svar. "hhenei.."
Det er monge ting eg er klar på at eg ikkje skal studere. Eg skal ikkje verte lærar, historie og norsk er ut, det same med samfunnsfaglige emne. Realfaga matematikk og fysikk er greie nok, men vert for turre i lengda. Dette året studerer eg idrett, men ser ikkje heilt kor eg kan bygge på det, hvis eg ikkje skal verte lærar.
Eg møter mange som ikkje veit kva dei skal til høsten, men problemet er ofte at dei har for monge alternativ å velge mellom.
Skulle ønske eg hadde ein nyttig lidenskap. Kjensla i magen dreg meg ingen veg. I skrivande stund kjenner eg meg blankare enn nokon gong. Kva er det der ute som passar for meg?
Eg får sove på det.

Kvitt dekke

Akkurat no er det så latterleg mykje snø i Kristiansand, at det nesten er oppmuntrande. Det er ikkje fordi eg får brukt han til så mykje, men fordi han har nærare blitt ein kuriositet. Denne kuriositeten kan hende drar meg eit stykke unna det daglegdagse, røsker litt i nedslitte stiar. I tillegg, på ein dag som denne med strålande sol, er han ikkje så verst å sjå til heller.
Men eg hadde ikkje blitt direkte sint om han forsvann i løpet av neste veke.

Kva er meininga?

Då eg kikka ut av vindauget i dag tidleg, pressa det seg fram ei tåre i auget. Hadde eg vore 10 år yngre, hadde tåra vore av glede, men slik var det no ein gong ikkje.
Gidd å snø!
Kva er det som skjer klimaet i sørlandsbyen Kristiansand for tida? No har eg sykla på holkeføre i to longe veker. Veret har vore fantastisk, berre sol, men eg er lei føret, kraftig lei. Og då det i dag byrja å dryssa ned frå himmelen igjen, var det vanskeleg å finne lyspunkt. Det har kome relativt mykje snø og i løpet av dagen. Lei, lei, lei....
Gi meg litt asfalt og grønt gras, noko eg kan setje foten min ned på og sparke fra på, noko eg kan svinge med sykkelen på. Eg ropar..
Eg er som trea for tida. Snøen tynger meg, dog ikkje fysisk. Då eg var liten bygde den meg opp. Jo meir snø og snøver, jo meir brusa det inni meg. Eg kunne finne på å springe sirklar i sofaen heime pga av 3 minus og snø. Følelsen var unik. Kanskje eg er ekstra trist fordi eg savnar den følelsen. Dobbelt opp, liksom.
Håpar det er bart i morgon. Jjjahssææliah!

Kongen

Det siste ca halvåret har eg vorte særs fascinert av artisten og songaren Elvis Presley.
Då eg var mindre tenkte eg at han berre var ein som blei kjend og hylla pga tida, det at han representerte noko nytt, og at det berre blei sånn. Han var fullt og holdent oppskrytt. Parodiar hadde kanskje til og med latterliggjort han.
Men Elvis, ser eg nå, var forferdeleg dyktig i det han dreiv med. Han hadde noko eige, usamanliknbart noko, og ein vanvittig musikalsk formidling. Ikkje minst har eg opplevd dette ved å sjå opptak frå konsertar han har hatt. Kva er den mannen laga av?
Spesielt er det når han syng gospel. Ingenting kan måle seg.
Eg har lasta ned nokre songar av han. Dette er i hovudsak "Amazing Grace", "A Little Less Conversation", "Bridge Over Troubled Water" (der får J. Cash etter mi meining hard kamp) og "An American Trilogy". Det er rett og slett fantastisk å høyre på!

Velkommen

Måtte berre kaste innpå ett innlegg, med det same. Makta ikkje å vente.